Do Greeks thirst for change?
Έχουν όρεξη οι Έλληνες να φτιάξουν την Ελλάδα ή το περιμένουν από τη Gen-Z;
Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε ένα ιδιότυπο σταυροδρόμι. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η ανάγκη για πραγματική αναγέννηση, για σπάσιμο των δεσμών με το παρελθόν που βούλιαξε τη χώρα στη διαφθορά, τη μετριότητα και τον πελατειακό τρόπο σκέψης. Από την άλλη, επικρατεί μια αίσθηση αδράνειας, μια προσμονή ότι η νέα γενιά –η αποκαλούμενη Gen-Z– θα πάρει τη σκυτάλη και θα αναλάβει να διορθώσει ό,τι οι προηγούμενες γενιές διέλυσαν.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι βαθύ και οδυνηρό: έχουν οι Έλληνες τη διάθεση και την ψυχική δύναμη να χτίσουν μια νέα Ελλάδα ή θα συνεχίσουν να περιμένουν σωτήρες που δεν θα έρθουν ποτέ;
Η παγκόσμια κατακραυγή κατά των Ελλήνων πολιτικών
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός αναλυτής για να αντιληφθεί το κύμα αποδοκιμασίας που έχουν προκαλέσει οι Έλληνες πολιτικοί σε παγκόσμια κλίμακα. Από τη δεκαετία του 1980, οι κυβερνήσεις –ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας– έστησαν ένα οικοδόμημα βασισμένο στη σπατάλη, στη ρουσφετολογία και στην αδιαφάνεια. Σήμερα, οι διεθνείς αναφορές μιλούν για πολιτικούς που αντί να υπηρετήσουν το λαό τους, μετέτρεψαν το κράτος σε προσωπικό τους φέουδο.
Η παγκόσμια κοινότητα δεν μένει σιωπηλή. Στις διεθνείς εκθέσεις περί διαφθοράς, στην αρνητική κάλυψη από τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και στις τοποθετήσεις ξένων ηγετών, ο ελληνικός πολιτικός κόσμος παρουσιάζεται ως το παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι ίδιοι άνθρωποι που κυβέρνησαν για δεκαετίες, συνεχίζουν να ανακυκλώνονται, σαν να μην έμαθαν τίποτε, σαν να μην έχουν καμία ευθύνη για την κατάρρευση.
Η κοινωνία οφείλει να το απαιτήσει: όσοι υπηρέτησαν σε θέσεις εξουσίας και φέρουν ευθύνη για το κατάντημα της χώρας πρέπει να αποσυρθούν δια παντός. Όχι άλλα «νέα ξεκινήματα» από παλιές φθαρμένες φιγούρες. Όχι άλλα πειράματα με πρόσωπα που απέτυχαν. Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτική αποκάθαρση, αλλιώς η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ.
Η εξαθλίωση ενός λαού
Η αλήθεια είναι σκληρή: η Ελλάδα υπέστη μια σταδιακή λεηλασία. Από τα χρόνια της πλαστής «ευμάρειας» με τα δάνεια της δεκαετίας του ’80 και του ’90, μέχρι την οικονομική καταστροφή της τελευταίας δεκαπενταετίας, οι πολίτες βρέθηκαν έρμαια σε ένα παιχνίδι που δεν έλεγχαν.
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό:
Οικογένειες χωρίς στέγη, με τα σπίτια τους να εκπλειστηριάζονται για χρέη που δεν δημιούργησαν οι ίδιες.
Νέοι που εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά, μη βρίσκοντας προοπτική ούτε αξιοπρεπή αμοιβή.
Συνταξιούχοι που επιβιώνουν με ψίχουλα, πολλοί από τους οποίους κυριολεκτικά λιμοκτονούν.
Ένα σύστημα υγείας που καταρρέει, αφήνοντας χιλιάδες συμπολίτες χωρίς περίθαλψη.
Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αντί να απελευθερώνει το μυαλό, εγκλωβίζει τους νέους σε εξεταστικούς λαβύρινθους, χωρίς όραμα και δημιουργικότητα.
Ένα κράτος δικαίου που συχνά λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά, αφήνοντας τους ισχυρούς στο απυρόβλητο και τους αδύναμους στο έλεος της τύχης.
Αυτή η εξαθλίωση δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας κλοπής του πλούτου και της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού από το ίδιο του το πολιτικό προσωπικό. Και σε αυτό το σημείο, η κοινωνία καλείται να αναλογιστεί: πόσο ακόμη θα περιμένει; Πόσο ακόμη θα αφήνει άλλους να καθορίζουν το μέλλον της;
Η ευθύνη των πολιτών
Δεν αρκεί να κατηγορούμε μόνο τους πολιτικούς. Ναι, οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και ιστορικές, αλλά και οι πολίτες έχουν τις δικές τους ευθύνες. Γιατί; Επειδή ανέχτηκαν, επειδή σιώπησαν, επειδή πολλές φορές βολεύτηκαν σε ένα σύστημα που υποσχόταν «μικρά οφέλη» σε αντάλλαγμα της συλλογικής παρακμής.
Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι μόνο «τι θα κάνει η Gen-Z», αλλά και «τι κάνουν οι σημερινοί πολίτες». Έχουν όρεξη να σπάσουν την αλυσίδα της απάθειας και της παραίτησης; Έχουν τη δύναμη να απαιτήσουν διαφάνεια, αξιοκρατία, δικαιοσύνη; Ή θα συνεχίσουν να μεταθέτουν την ευθύνη στη νέα γενιά, φορτώνοντάς της βάρη που κανονικά δεν θα έπρεπε να σηκώσει;
Η Gen-Z ως ελπίδα – αλλά όχι ως μοναδική λύση
Η νέα γενιά δείχνει σημάδια διαφορετικής αντίληψης. Πολλοί νέοι σκέφτονται πιο συλλογικά, πιο ψηφιακά, πιο δημιουργικά. Είναι εξοικειωμένοι με τον κόσμο, με διεθνείς πρακτικές, με την καινοτομία. Έχουν αποδείξει ότι δεν ανέχονται εύκολα το ψέμα και τη χειραγώγηση.
Όμως, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της πλήρους ανάθεσης. Η Gen-Z δεν μπορεί και δεν πρέπει να κουβαλήσει μόνη της την ευθύνη για την αναγέννηση της Ελλάδας. Ο αγώνας για μια νέα πατρίδα χρειάζεται όλες τις ηλικίες, όλες τις κοινωνικές ομάδες, όλους όσοι θέλουν να σπάσουν τον φαύλο κύκλο.
Η αληθινή αλλαγή θα έρθει μόνο αν οι πολίτες, ανεξάρτητα από γενιά, ενωθούν με κοινό στόχο: την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας τους.
Το μέλλον δεν θα χαριστεί
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει. Δεν υπάρχει «μαγικό ραβδί», ούτε εξωτερικός σωτήρας. Η αλήθεια είναι σκληρή: το μέλλον ή θα το φτιάξουμε μόνοι μας ή θα παρακολουθούμε αμέτοχοι την πλήρη εξαφάνιση της κοινωνικής και εθνικής μας υπόστασης.
Οι πολίτες οφείλουν να απαιτήσουν:
Να λογοδοτήσουν όσοι κυβέρνησαν και απέτυχαν.
Να αποσυρθούν οριστικά τα φθαρμένα πρόσωπα.
Να στηθεί ένα νέο πλαίσιο πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας με επίκεντρο τη διαφάνεια και την αξιοκρατία.
Να μπει ο άνθρωπος –όχι το κέρδος– στο κέντρο των αποφάσεων.
Δεν θα είναι εύκολο. Δεν θα είναι γρήγορο. Αλλά είναι αναγκαίο.
Επίλογος
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι υπαρξιακό: «Έχουν όρεξη οι Έλληνες να φτιάξουν την Ελλάδα ή περιμένουν τη Gen-Z;» Η απάντηση δεν μπορεί να είναι διφορούμενη. Αν οι ίδιοι οι πολίτες δεν αναλάβουν δράση, καμία γενιά δεν θα μπορέσει να αλλάξει την πορεία.
Η ευθύνη είναι συλλογική και διαχρονική. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε οι πολιτικοί της, ούτε οι διεφθαρμένοι θεσμοί της. Η Ελλάδα είναι ο λαός της. Και αυτός ο λαός έχει φτάσει σε σημείο μηδέν.
Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει ελπίδα· το ερώτημα είναι αν υπάρχει θέληση. Γιατί μόνο αν υπάρχει πραγματική θέληση, θα μπορέσει η χώρα να σταθεί ξανά όρθια, με αξιοπρέπεια, ελευθερία και μέλλον.
Άρθρο της Δέσποινας Ελεονώρας Τριανταφύλλου με τη βοήθειά της AI
Translate Here
